...А зімой у прыціхлай Дзьвіне
У палонцы, нібыта ў вакне,
Адзінока трапеча сьвятло,
Што цячэ, як стагодзьдзі цякло
Між высокіх крутых берагоў,
Міма нашых з табою дамоў,
У якіх ля агню мы сядзім
І ў агонь, што ў былое, глядзім,
Дзе шуміць маладая Дзьвіна
І дзе лес у сьнягох, як сьцяна
Па дарозе ў Эўропу, стаіць.
Чорны воран над сьнегам ляціць,
Быццам злая чыясьці душа,
Быццам чорная маска віжа...
А ў палонцы, нібыта ў вакне,
Вадзяны пасьміхаецца мне,
Бо я дома, як вязень, сяджу
І ў агонь, што ў былое, гляджу,
А Дзьвіна хоць прыціхла, бурліць
У сьнягох і пад лёдам ня сьпіць,
Як ня спаў і ня сьпіць божы час,
У якім ёсьць Дзьвіна і для нас...
17.IX.2000.
|
|
